50 jaar Joris

Van 1967 tot 2017, van Sint Jorisschool tot Jorismavo. Al vijftig jaar is het tot bloei brengen van onze leerlingen onze missie. De Jorismavo startte als zorgschool en groeide in vijftig jaar uit tot dé kleinschalige, reguliere mavo in Nijmegen. Dit doen we nog steeds in kleine klassen, met ondersteuningsmogelijkheden wanneer het nodig is en met extra uitdaging waar het kan. Het jubileum is een mooi moment om samen terug te blikken en trots te zijn op vijftig jaar (speciaal) voortgezet onderwijs in Nijmegen.

In vijftig jaar hebben we honderden, duizenden dromen mee waar mogen maken. Tien oud-leerlingen delen hun droom met ons. Ze vertellen over hun tijd op de Jorismavo en geven ons een inkijkje in hun leven. 

Jorismavo – een kleine school voor grote dromen

 

50 jaar Jorismavo in 10 portretten

 

Wieneke van Doorn

Van de leerlingen van wie een jubileumportret gemaakt is, is Wieneke het verst uitgevlogen: ze woont inmiddels in Diemen. Wieneke heeft haar talent gevonden op de Jorismavo: na jarenlang geworstel met dyslexie ontdekte ze dat ze een kei is in de bètavakken. Wieneke is 46 jaar en zat van 1985 tot 1989 op de Jorismavo.

Stel, je kunt nu een kaart naar jezelf sturen in de periode dat je op de Jorismavo zat, welke tip geef je jezelf dan?

Lieve Wieneke, volg je hart zodat je gezicht een leven lang zal stralen. Ook al geloof je misschien op dit moment niet in jezelf. Deze docenten van de Jorismavo geloven wel in jou en zij doen er alles aan om je te leren je hart te volgen.

Waarom koos je destijds voor de Jorismavo?
Ik heb niet zelf gekozen voor de Jorismavo. Toen ik 12 jaar was, zat ik bij een zoon van juf Hoefnagel in de klas. Zij gaf les op de Jorismavo. Ik scoorde op de cito zo laag dat ik zelfs niet naar de huishoudschool kon. Omdat ik nog bijna niet kon lezen en schrijven adviseerde mevrouw Hoefnagel om mij te laten testen op dyslexie. Dat bleek ik inderdaad te hebben. Maar ik moest eerst nog twee jaar naar een speciale school voordat ik naar de Jorismavo kon. En zo kwam het dat ik op mijn 14de jaar naar de Joris ging. Mevrouw Hoefnagel werd mijn mentor.

Wat is jouw mooiste herinnering aan de Jorismavo?
Ik heb er verschillende!
Er was een leraar (welk vak hij gaf, weet ik niet meer), zijn naam was meneer Maatje. Op een dag zei hij: ‘Zet alle tafels en stoelen aan de kant, we gaan tai chi doen.’ Vijf minuten later stonden we als karatekids in de kraanvogelstand in slow motion te bewegen;

We hebben live de Elfstedentocht in de klas mogen kijken;

Met sportdag op de atletiekbaan werd ik in het 3de jaar schoolkampioen;

Voor de exacte vakken had ik meneer Rood, hij pulkte altijd aan zijn neus en dat heeft mij altijd enorm gefascineerd;

Tijdens mijn mondeling examen natuurkunde werd mij de vraag gesteld hoe een bi-metaaltje werkt in een verwarming. Dat is me mijn leven lang bijgebleven!

In wat voor opzicht ben je gegroeid toen je op de Jorismavo zat?
Ik had in die tijd weinig zelfvertrouwen. Op de lagere school zei de meester tegen mijn moeder: ‘U moet niet te veel van uw dochter verwachten, het wordt wel een goede huismoeder’. Op de Jorismavo ontdekte ik de exacte vakken en ging er een wereld voor mij open. Ik hoefde geen Frans en Duits te volgen. Als mijn klas deze vakken had, kreeg ik apart van meneer Smeets Engelse les. Het was een heel geworstel om mij Nederlands en Engels te leren maar het is ze best aardig gelukt. Ik heb zelfs dankzij meneer Smeets goed Engels leren praten. Ik heb zelfs stage gelopen in Engeland in City Hospital of Nottingham voor mijn HBO opleiding. Wie had dat ooit gedacht. In ieder geval niet mijn leraar van de lagere school!

Hoe is het je vergaan na de Jorismavo?
Ik was 18 jaar toen ik mijn diploma haalde. Ik wilde wel leren, maar niet meer echt naar school. Dus ging ik in de avonduren naar het volwassenenonderwijs, het Creaneveld college. Daar volgde ik de havo. Overdag ging ik werken. Ik heb gewerkt als reisleidster, veel opgepast en schoongemaakt in de OK van de Sint Maartens kliniek. Daar kon ik toen een dagje meelopen met een ergotherapeut, ik besloot: ‘Dat wil ik worden’. In 1996 haalde ik mijn HBO-diploma ergotherapie in Amsterdam. In 2011 haalde ik mijn post-HBO-diploma, ‘cognitief revalidatie therapeut’. Ik werk nu al 19 jaar in het AMC op de afdeling neurologie. Ook geef ik post HBO cursussen over neurologie gerelateerde revalidatie onderwerpen en spreek ik op congressen. Ik ben nu gespecialiseerd om mensen met niet aangeboren herstelletsel cognitief in kaart te brengen. En te bekijken wat het effect is van hersenletsel op het dagelijks leven van de patiënt. Ik kijk naar de mogelijke leerbaarheid. Daarnaast denk ik mee in het vervolgtraject. Maar vraag mij niet om een protocol te schrijven! Dat lukt met mijn AVI 5 niveau niet. Maar gelukkig krijg ik steun van mijn collega’s, ze weten mij te vinden op de aspecten waar ik goed in ben. Als Poetin in het Russisch iets zegt kan ik de ondertiteling niet volgen maar mijn dochter heeft mij geleerd om het beeld even stil te zetten op de iPad dan kan ik het lezen. Ook mijn dochter van 10 heeft het dyslexie ‘’virus’’. Ze heeft nu AVI 3 niveau en ze moet er heel hard voor werken. Ik hoop voor haar dat ze net zo’n school zal treffen als de Jorismavo! Iemand nog een tip voor goede mavo in Amsterdam.

 

Cees Faber

Oud-leerling? Meneer Faber is toch docent geschiedenis op de Jorismavo? Klopt! In de reeks jubileumportretten mocht Cees natuurlijk niet ontbreken. Hij zat van 1978 tot 1982 op onze school en kwam jaren later terug om docent te worden. Cees is 52 jaar en woont in Nijmegen.

Stel, je kunt nu een kaart naar jezelf sturen in de periode dat je op de Jorismavo zat, welke tip geef je jezelf dan?

Blijf knokken, hard werken en in jezelf geloven, dan kom je er wel!

Waarom koos je destijds voor de Jorismavo?
Dit is een beetje een vreemde vraag. In die tijd koos je zelf namelijk nog geen school. Dat deden je ouders op advies van de basisschool. Ik kon mavo doen, maar wel in een kleinere setting vanwege mijn faalangst en moeite met rekenen/wiskunde.

Wat is jouw mooiste herinnering aan de Jorismavo?
De kleinschaligheid, de gezelligheid en de aardige, betrokken docenten die je wisten te motiveren en goede leerstrategieën bijbrachten. En ook het mooie gebouw aan de Prins Hendrikstraat.

In wat voor opzicht ben je gegroeid toen je op de Jorismavo zat?
Ik heb mijn faalangst onder controle gekregen en (daardoor) meer zelfvertrouwen gekregen.

Hoe is het je vergaan na de Jorismavo?
Omdat ik op de Jorismavo goede leerstrategieën heb geleerd, ben ik daarna als het ware door de havo en het vwo gefietst. Daarna heb ik geschiedenis gestudeerd aan de Radboud Universiteit, toen de Katholieke Universiteit Nijmegen (KUN). De basis voor mijn verdere onderwijscarrière is dus gelegd op de Jorismavo. Het mavodiploma dat ik hier haalde, betekent daarom voor mij symbolisch en emotioneel meer dan alle andere diploma’s.  Ik werk sinds augustus 2002 op de Jorismavo als docent en sectieleider geschiedenis en staatsinrichting/ maatschappijleer. Daarnaast ben ik coördinator burgerschapsvorming en regel ik de maatschappelijke stages. Toen ik kwam, waren er nog collega’s die mijn docenten waren geweest. Dit was wel een beetje vreemd, maar ik werd goed opgevangen.

 

Denise Baijaards

Toen Denise op zoek ging naar een middelbare school viel ze voor de Jorismavo. Niet alleen vanwege de sfeer, maar ook vanwege het pand; het is net Zweinstein! Inmiddels is Denise 33 jaar en woont ze in Millingen aan de Rijn. Ze was van 1997 tot 2001 leerling van de Jorismavo. ‘Ik had het geluk dat ik er vijf jaar over mocht doen!’

Stel, je kunt nu een kaart naar jezelf sturen in de periode dat je op de Jorismavo zat, welke tip geef je jezelf dan?

Lieve Denise, volg je dromen en doe vooral waar je zelf zin in hebt, leef je eigen leven en geniet van elk moment.

Ik denk dat ik vooral in die jaren bezig was met hoe andere mensen mij zagen. Angst, lief gevonden willen worden, ergens bij willen horen waren belangrijke thema’s voor mij.

Waarom koos je destijds voor de Jorismavo?
Ik kan me nog herinneren dat ik samen met mijn klasgenoten van groep 8 naar de open dagen van middelbare scholen ging. Als enige ben ik bij de Jorismavo gaan kijken. Daar aangekomen zagen we een oud monumentaal pand midden in Nijmegen, alsof je in een scene van Harry potter zat. Ik voelde me er helemaal thuis.

Wat is jouw mooiste herinnering aan de Jorismavo?
Ik heb zoveel mooie herinneringen aan de Jorismavo. Als iemand nu aan mij vraagt: ‘Welke tijd zou je nog eens over willen doen?’, dan zeg ik: ‘De tijd dat ik op de Jorismavo zat.’ Mijn mooiste herinneringen zijn dan ook de mensen die elke dag voor de klas stonden en natuurlijk ook alle fijne medeleerlingen.

In wat voor opzicht ben je gegroeid toen je op de Jorismavo zat?
Ik denk dat ik gegroeid ben in hoe ik naar andere mensen kijk. Ik probeer iedereen te respecteren, omdat je van de buitenkant niet kan zien wat iemand mee heeft gemaakt om te komen waar ze nu staan. Dat is het belangrijkste wat ik op de Jorismavo heb geleerd.

Hoe is het je vergaan na de Jorismavo?
Ik werk nu inmiddels zeven jaar bij de KPN winkel in Nijmegen. Toen ik op de Jorismavo zat, had ik nooit gedacht dat ik deze richting op zou gaan. Ik had verwacht dat ik lerares zou worden of binnenhuisarchitect, althans dat waren mijn dromen. Nu ik bij KPN werk, ben ik trots op mezelf, want wie had ooit gedacht dat ik deze richting op zou gaan. Ik geef nooit op en als ik ergens aan begin dan ga ik er 100% voor.

 

Jan van Hooren

Bij een serie jubileumportretten mag de familie Van Hooren niet ontbreken; drie kinderen zaten op de Jorismavo. Wij spraken met Jan, met zijn 57 jaar de oudste oud-leerling in deze serie. Hij zat van 1977 tot 1981 op de Jorismavo. Jan woont in Nijmegen waar hij een prachtige bloemenzaak runt.

Stel, je kunt nu een kaart naar jezelf sturen in de periode dat je op de Jorismavo zat, welke tip geef je jezelf dan?

Geloof in jezelf, zodat je je dromen waar kunt maken.

Ik wist al heel jong dat ik de bloemenzaak van mijn ouders wilde overnemen. Omdat mijn vader heel jong overleed, was het de normaalste zaak van de wereld dat ik mijn moeder hielp. Toen ik een fiets kreeg, zat er een mand aan het stuur zodat ik bloemen kon rondbrengen. Toen ik zestien werd, kreeg ik een brommer, ook met een mand aan het stuur. En je raadt al wat ik kreeg toen ik achttien werd: een auto die vol met bloemen stond. Toch vond mijn moeder het belangrijk dat ik eerst een basisopleiding volgde. Ze zei: “Anders ben je straks bloemist en dan wil je toch wat anders.” Maar dat was niet zo. Ik vind het nog steeds het leukste vak dat er is.

Waarom koos je destijds voor de Jorismavo?
Ik wilde liever naar de vakschool om het vak van bloemist te leren, maar mijn moeder vond het belangrijk dat ik eerst een diploma haalde waar ik eventueel ook andere kanten mee op kon.

Wat is jouw mooiste herinnering aan de Jorismavo?
Destijds was de school gehuisvest in barakken aan de Slotermaker de Bruïneweg. Na het eten gingen we voetballen met een tennisbal op het grasveld voor de school.

In wat voor opzicht ben je gegroeid toen je op de Jorismavo zat?
Als bloemist met een vakopleiding uit Nederland is het makkelijk om over de hele wereld te werken. Nederlanders zijn goed in talen, zijn creatief en er zijn goede opleidingen om het vak te leren. Ik heb in Duitsland, Londen en zelfs in China gewerkt. Ik denk dat het diploma van de Jorismavo, en de talen in het bijzonder, mij hier goed bij heeft geholpen.

Hoe is het je vergaan na de Jorismavo?
Na de Jorismavo ben ik naar de vakschool gegaan om daar verder te leren voor bloemist. Daarna heb ik vijf jaar bij een bloemenzaak in Oosterbeek gewerkt. Hierna ben ik in het buitenland terecht gekomen en heb ik in Londen mijn vrouw Monique ontmoet, die ook oorspronkelijk uit Nijmegen komt. Samen hebben wij de bloemenzaak Decora aan het Koningsplein van mijn moeder overgenomen. Wij zijn allebei bezeten van het vak en dat moet ook wel, want je maakt lange dagen vooral omdat we allebei ook veel in het buitenland werken. Maar we zouden niks anders willen.

 

Jeroen Lazeroms

De Jorismavo en Jeroen Lazeroms hebben een bijzondere band met elkaar.

Na zijn tijd op de Jorismavo kwam Jeroen terug voor een prachtig project rondom het thema respect. Jeroen zat van 2004 tot 2008 op de Jorismavo. Hij is inmiddels 25 jaar oud en woont in Nijmegen.

Stel, je kunt nu een kaart naar jezelf sturen in de periode dat je op de Jorismavo zat, welke tip geef je jezelf dan?
Je kan trots zijn op deze school. Laat je niet gek maken!
Deze tip heeft te maken met mijn eigen ervaringen op de Jorismavo. Ik heb vooral veel geleerd op het gebied van sociale vaardigheden.

Waarom koos je destijds voor de Jorismavo?
Vanwege mijn concentratieproblemen en dyslexie was de Jorismavo voor mij de beste keuze.

Wat is jouw mooiste herinnering aan de Jorismavo?
Er werd veel aandacht besteed aan het stimuleren van positief gedrag tussen de leerlingen. Dit heeft ertoe bijgedragen dat ik tijdens mijn studie sociaal-cultureel werk een project heb opgezet voor en met de Jorismavo. Het project heette ‘Geen verschil’ en is bedoeld om deze manier van respect en begrip tonen, zowel binnen als buiten de school, onder de aandacht te brengen. Het doel is om jongeren duidelijk te maken dat het niet uitmaakt of je een stoornis hebt, omdat iedereen wel iets heeft. Het is belangrijk dat je elkaar respecteert en je er bewust van bent niet anders te zijn, maar gelijkwaardig!
Dit was dan ook zeker één van mijn mooiste herinneringen aan de Jorismavo!

In wat voor opzicht ben je gegroeid toen je op de Jorismavo zat?
Ik heb geleerd om iedereen te respecteren zoals hij of zij is en niet zomaar een label op iemand te plakken gebaseerd op wat je hoort of ziet.

Hoe is het je vergaan na de Jorismavo?
Na de Jorismavo heb ik de opleiding sport en bewegen op het ROC in Nijmegen afgerond. Hierna heb ik tijdens een tussenjaar meegewerkt aan het muziekproject Class Dismissed. Muziek, en in het bijzonder rap, is daarna een grote rol in mijn leven blijven spelen. Na mijn tussen jaar ben ik gestart met een nieuwe studie, sociaal-cultureel werk op het Rijn IJssel College in Arnhem. In die periode heb ik voor New Arts een project opgezet voor de Jorismavo. Hierna heb ik een half jaar door Azië gereisd.

Momenteel maak ik het grootste deel van mijn tijd muziek met het collectief ‘Altijd Onderweg’ en werk ik aan mijn soloproject als ‘Jeroentje’. Daarnaast werk ik bij BSO Kloek en als zzp’er geef ik regelmatig workshops rap. Tijdens de Vierdaagefeesten treden we op verschillende locaties in Nijmegen op.

Bekijk hier meer van Jeroen:

https://www.facebook.com/wijzijnaltijdonderweg/

 

Jip Buurman

Jip Buurman heeft zijn diploma behaald in the zero’s. Net na de eeuwwisseling startte hij op de Jorismavo, hij was leerling van 2002 tot 2006. Inmiddels is Jip 27 jaar, hij woont in Nijmegen. Met Jip kijken we terug op de jaren die voor hem een aaneenschakeling van mooie momenten waren.

Stel, je kunt nu een kaart naar jezelf sturen in de periode dat je op de Jorismavo zat, welke tip geef je jezelf dan?

Geluk is belangrijker dan gelijk hebben.

Probeer niet altijd koste wat het kost gelijk te krijgen (al heb je dat wel). Waarom? Omdat ik een zeer koppig persoon ben. Vroeger vond ik het ontzettend belangrijk om mijn gelijk te halen en daar werd ik, achteraf gezien, niet gelukkiger van.

Probeer gewoon meer te genieten van het leven, je krijgt vanzelf op genoeg punten nog wel een keertje gelijk.

Waarom koos je destijds voor de Jorismavo?
De Jorismavo had toen ook al kleine klassen. Door mijn ADHD had ik vroeger moeite met concentreren. Gelukkig heeft de begeleiding die deze school mij destijds bood ervoor gezorgd dat dit geen belemmering meer voor me vormde.

Wat is jouw mooiste herinnering aan de Jorismavo?
Mijn mooiste herinnering aan de Jorismavo is een aaneensluiting van momenten. Er was een hechte band tussen leerlingen én docenten.

Docenten stonden altijd open voor een gesprek als het even niet zo lekker liep. En ze waren bereid om je in hun eigen tijd nog extra te helpen met dat ene onderwerp waar je moeite mee had.  Dus kort gezegd is de mooiste herinnering aan de Jorismavo de sfeer.

In wat voor opzicht ben je gegroeid toen je op de Jorismavo zat?
Ik ben gegroeid in zelfkennis, in concentratie en in sociaal denkvermogen. Vroeger had ik moeite om mijn eigen grenzen te kennen, om me te focussen op belangrijke (school)zaken en met het afstemmen met anderen.

Hoe is het je vergaan na de Jorismavo?
Na de Jorismavo ben ik gestart met de opleiding ICT op het ROC in Nijmegen. Na een jaar ben ik overgestapt naar het ROC Rijn IJssel in Arnhem, omdat op deze school de opleiding beter aansloot bij de praktijk. Een week nadat ik was geslaagd had ik al een baan bij een detacheringsbedrijf. In 6,5 jaar heb ik bij ruim vijftig verschillende bedrijven gewerkt, vooral bij ziekenhuizen en banken. Tijdens deze periode heb ik naast mijn baan HBO Bedrijfskundige Informatica afgerond. Toen ik voor de tweede keer vader ben geworden, was het tijd voor iets meer regelmaat en kreeg ik een mooie kans bij Quinfox automatisering als technisch projectmanager.

 

Lissy en Mathieu

High school lovers! Zo kun je Lissy en Mathieu gerust noemen. Ze hebben elkaar leren kennen op de Jorismavo en zijn inmiddels al zo’n dertig jaar bij elkaar. En… hun zoon zit inmiddels ook de Jorismavo. Een heel bijzonder dubbelportret dus.

Lissy is inmiddels 44, Mathieu 45 jaar oud. Ze wonen in Nijmegen en zaten van 1985 tot 1989 op de Jorismavo.

Stel, jullie kunnen nu een kaart naar jezelf sturen in de periode dat jullie op de Jorismavo zaten, welke tip geef je jezelf dan?

Lissy: Geloof in je zelf, je kunt meer dan je zelf denkt.  Mathieu: Alles is haalbaar.

Lissy: Ik heb veel moeten investeren om het diploma te behalen. Dankzij mijn doorzettingsvermogen is het me gelukt. Het kwam me niet aanwaaien!

Mathieu: Door duidelijke doelen te hebben, bereik je wat je wilt. Laat je daar niet vanaf brengen.

Waarom kozen jullie destijds voor de Jorismavo?
Er is toen gekozen voor de Jorismavo omdat deze school kleinere klassen had, waardoor er meer aandacht was voor de leerlingen.

Wat is jullie mooiste herinnering aan de Jorismavo?
Dat we allebei ons diploma behaald hebben en … dat we elkaar op de Jorismavo hebben leren kennen. In 1999 zijn we getrouwd en we hebben drie zonen gekregen, waarvan er één op de Jorismavo zit!

In wat voor opzicht zijn jullie gegroeid toen jullie op de Jorismavo zaten?
Lissy is zelfverzekerder geworden. Mathieu heeft meer zelfvertrouwen gekregen.

Hoe is het jullie vergaan na de Jorismavo?
Na de Jorismavo is Lissy de opleiding voor ziekenverzorger gaan volgen. Inmiddels is zij al 25 jaar werkzaam bij de Waalbooggroep. Mathieu is, nadat hij zijn diploma heeft gehaald, gestart op de detailhandelsschool. Na zijn militaire dienstplicht is hij tijdens zijn baan verder gaan studeren. Hij rondde de opleidingen voortgezet- en hoger management succesvol af. Inmiddels werkt hij al 22 jaar bij AS Watson, bekend van de Kruidvatwinkels, als district-manager. 

 

Kim Smits

De jongste oud-leerling die meewerkte aan de reeks jubileumportretten is Kim Smits. Kim zat van 2012 tot 2015 op de Jorismavo ze is 18 jaar oud en woont in Wijchen. Toen we Kim vroegen naar haar belangrijkste levensles, antwoordde ze kort maar krachtig: Geniet!

Stel, je kunt nu een kaart naar jezelf sturen in de periode dat je op de Jorismavo zat, welke tip geef je jezelf dan?

Lieve Kim,

Wees trots op wie je bent en wat je kan, verander niet voor andere mensen, accepteer jezelf zoals je bent. Neem genoegen met minder, je hoeft niet alleen maar tienen te halen, een zes is óók goed. Lieve Kim, er is meer dan alleen maar school… geniet!

Ik was alleen maar bezig om heel hoge cijfers te halen. Ik leerde uren, dagen achter elkaar terwijl ik de stof al lang beheerste. School was voor mij bedoeld om het beste uit mijzelf te halen en te presteren. Ik heb veel aan de kant gezet, omdat ik school belangrijker vond dan al het andere. Soms heb ik daar wel spijt van, omdat ik veel dingen niet gezien heb of niet heb kunnen doen. Maar ik ben ook vaak trots op mezelf en op hoe ik keer op keer tóch weer hoge cijfers haalde.

Waarom koos je destijds voor de Jorismavo?
Ik heb destijds voor de Jorismavo gekozen, omdat het een kleinschalige school was en omdat er heel veel extra begeleiding aanwezig was. Hierdoor kreeg ik het gevoel dat ik hoe dan ook de middelbare school door kon komen, omdat ik altijd een vangnet had.

Wat is jouw mooiste herinnering aan de Jorismavo?
Ik heb vriendschappen voor het leven opgebouwd.
En wat helemaal mooi was: met de mensen waarmee ik het fijn had, ben ik geslaagd! In één keer! Super om dit samen gedeeld te hebben.

In wat voor opzicht ben je gegroeid toen je op de Jorismavo zat?
In de loop van de tijd heb ik meer zelfvertrouwen gekregen. Ik ging inzien dat ik ‘gewoon’ moest doen wat ík leuk vond. En het is gelukt! Ik ben zelfverzekerder geworden, maar tegelijkertijd ook creatiever en sta steviger in mijn schoenen.

Hoe is het je na de Jorismavo vergaan?
In 2015 ben ik geslaagd voor vmbo-tl (Jorismavo). Daarna ben ik de havo gaan doen. Hierna wil ik de lerarenopleiding Duits volgen, in Utrecht. In het vak Duits ben ik altijd al goed geweest. Ik vond het vak interessant en makkelijk om te leren. Daarnaast hou ik ervan om over nieuwe culturen te leren.

Wat voor werk doe je?
Ik werk als animatiemedewerker op campings. Daar knutsel, sport, speel en dans ik met kinderen. Hierbij geldt weer: als zij het naar hun zin hebben, heb ik dat ook. Als zij een lach op hun gezicht hebben, heb ik dat ook.

 

Pieter Jan Peters

Pieter-Jan Peters deed eindexamen midden in de roerige jaren ’80: van 1981 tot 1985 was hij leerling van de Jorismavo. Inmiddels is Pieter-Jan 48 jaar, hij woont in Ubbergen. Na ruim dertig jaar kijkt hij terug op zijn tijd op de Jorismavo.

Stel, je kunt nu een kaart naar jezelf sturen in de periode dat je op de Jorismavo zat, welke tip geef je jezelf dan?

Zet door! Over twintig jaar zul je zien wat het je gebracht heeft.

Als ik toen niet op de Jorismavo had gezeten had ik nooit mijn diploma gehaald. Als ik terugkijk, als mijn situatie toen anders geweest was, dan had ik ook een hoger niveau aangekund. Maar ik ben iedereen die toen bij de Jorismavo werkzaam was dankbaar voor wat ze in die tijd voor mij hebben gedaan en mij uiteindelijk hebben gebracht waar ik nu ben.

Waarom koos je destijds voor de Jorismavo?
Dat was geen bewuste keus van mijzelf. Mijn moeder heeft destijds besloten dat ik naar de Jorismavo zou gaan, omdat ik door omstandigheden meer aandacht nodig had dan dat er op reguliere scholen mogelijk was.

Wat is jouw mooiste herinnering aan de Jorismavo?
In die tijd had ik veel last van persoonlijke strubbelingen, waardoor ik niet echt kan zeggen wat mijn beste herinnering aan die tijd is geweest. Het behalen van mijn diploma, denk ik nu.

In wat voor opzicht ben je gegroeid toen je op de Jorismavo zat?
Mijn grootste groei in die tijd is op persoonlijk emotioneel vlak geweest. De ondersteuning en veel persoonlijke aandacht van docenten van de Jorismavo hebben me toen goed geholpen

Hoe is het je vergaan na de Jorismavo?
Na de Jorismavo ben ik naar de middelbare hotelschool in Wageningen gegaan. Mijn ouders hebben altijd een horecabedrijf in Nijmegen gehad; café De Muts. Na mijn opleiding heb ik bij verschillende horecabedrijven gewerkt. In 2004 heb ik restaurant De Stadstuyn aan de Graafseweg in Nijmegen overgenomen. Ik doe daar eigenlijk alles, behalve in de keuken staan. Als het niet anders kan, doe ik dat natuurlijk ook. Wat ik bijzonder aan mijn restaurant vind, is de rustig gelegen stadstuin en dat we groepen tot 50 personen kunnen ontvangen.

De stadstuyn

 

Rogier Heister

Rogier zien we nog regelmatig; hij is bijna dagelijks op een steenworp afstand van onze school aan het werk in zijn eigen zaak.

Een aantal docenten van de Jorismavo zijn zelfs vaste klant bij Rogier. Van 1986 tot 1990 zat hij op de Jorismavo. Rogier is 42 jaar en woont in Beek-Ubbergen. 

Stel, je kunt nu een kaart naar jezelf sturen in de periode dat je op de Jorismavo zat, welke tip geef je jezelf dan?

Blijf erin geloven!

Ik heb destijds bewust voor de Jorismavo gekozen, omdat deze school goed bij mij paste. Er waren kinderen die mij hierom hebben gepest. ‘Zit je op een LOM school?’ of ‘Kun je niet goed leren?’ riepen ze dan. Gelukkig heb ik me er niks van aangetrokken, want omdat ik op de Jorismavo zat heb ik mijn diploma gehaald. Iets wat me bij een andere school waarschijnlijk niet was gelukt.

Waarom koos je destijds voor de Jorismavo?
Ik had concentratieproblemen en bij de Jorismavo konden ze me daar goed mee helpen. Ik voelde me meteen thuis op de Jorismavo.

Wat is jouw mooiste herinnering aan de Jorismavo?
Mijn mooiste herinnering is dat ik slaagde voor het examen. De sfeer was heel relaxed, waardoor ik me snel thuis voelde.

In wat voor opzicht ben je gegroeid toen je op de Jorismavo zat?
Door de Jorismavo is het mij gelukt om een mavodiploma te halen. Ik kon best moeilijk zijn in omgang met andere klasgenoten en docenten. Hier werd op een positieve manier aandacht aan besteed, waardoor mijn gedrag verbeterde.

Ik weet nog dat aan het einde van het derde jaar is besloten dat ik geen eindexamen zou doen in geschiedenis. Het lukte namelijk echt niet met dat vak. Ik heb toen in één jaar biologie bijgespijkerd. Ik kreeg veel extra bijscholing van Theo Smeets en To Helgers. Uiteindelijk ben ik geslaagd met een acht.

Hoe is het je vergaan na de Jorismavo?
Na de Jorismavo ben ik de opleiding voor brommer- en fietsenmaker gaan doen aan het Rijn IJssel College in Arnhem. Deze opleiding bestond uit één dag naar school en vier dagen leren. Ik heb bij verschillende fietsenmakers in Nijmegen stage gelopen. Uiteindelijk ben ik bij Peter Tunnessen Rijwielen aan de Groesbeekseweg terechtgekomen. Inmiddels heb ik de zaak van hem overgenomen en is de naam veranderd in Profile Heister. Veel (oud)docenten, waaronder Theo Smeets, van de Jorismavo komen hier voor een nieuwe fiets of reparaties. Daar ben ik best trots op!

Website van de fietsenwinkel van Rogier Heister.